poniedziałek, 18 czerwca 2018

Urlop 2018 - kolej linowa SKI&SUN - część 2

Może kiedyś, kiedy nakupujemy sobie drogiego sprzętu, fajne buty i sportowe ubranka to się wczłapiemy na jakąś Gubałówkę czy inny Giewont. O, właśnie!!!! Szukamy sponsora! Ktoś chce nam coś kupić? Chce się zareklamować na naszym blogu? Przy okazji być na naszych koszulkach, fotografiach, itd.? Ależ „cebulactwo” przemawia w tych słowach. Ale tak na poważnie, to nie zbieramy na wódkę czy drogie auto. Czasami brakuje nam sprzętu, nawet podstawowego. Ale albo gofry dla dzieci, albo nowa lornetka… Co wybrać? Ale o tym, co mamy w plecaku opiszemy w innym wpisie.

Wracamy do naszej wycieczki. Przyznam się, że w pewnym momencie miałem chwilę zwątpienia. Nawet trzy razy. To był już któryś tam dzień urlopu, zwiedzania, wycieczek i katowania się za kierownicą auta. Byłem już trochę zmęczony. Niestety Izabela oznajmiła, że musimy się przejść trochę. Ale gdzie? Oj ja głupi, wydawało mi się, że góra to taka piramida, gdzie na szycie nie ma gdzie iść. I jeszcze te górskie kozice i dzikie niedźwiedzie, co mogą zaatakować. Gdzie ona chce iść? Jeszcze kiedyś słyszałem, że tam jakiś Liczyrzepa grasuje! Gdzie mnie tam iść w tą dzicz!?


Tam były takie drogowskazy i wszędzie był podany czas i to takie było wszystko daleko i długo. I ja już chciałem do domu. O taka tabliczka jest na zdjęciu poniżej. To straszne jest! Iza krzyczy, że chce iść dalej do jakiejś Zośki. Na wszelkie świętości! Ona ma tu jeszcze jakąś psiapsiułę i jak się dołączy to będzie gadała całą drogę o babskich sprawach i ja wtedy już oszaleję dokumentnie.


No, ale poszliśmy jakimś tam szlakiem o określonym kolorze. Jako facet nie mogę się wypowiedzieć dokładnie, co to za kolor. Dlatego też podam go z bardzo okrojonej palety barw – kolor zielony (podobny był to jakiś ciemny turkusowy). Szlak do Czerniawy-Zdrój przez Smrek (kierunek południowy), do Świeradowa-Zdrój (kierunek północny) – tak w poradniku zostało napisane.

Szlag, tfu! szlak jest dość prosty. Wszelkie podejścia pod pagórki czy jakieś większe różnice terenu zostały uzbrojone schodami wykonanymi z kamieni. Mimo, że jest to zielony szlak i tak jak napisałem, dość prosty, to nie polecam go rodzicom z dziećmi w wózkach. Przejazd wózkiem na tzw. Łączniku pomiędzy Stogiem Izerskim a Smrekiem jest nie lada wyczynem. Mając Franka w plecaku kilka razy natrafiłem na poluzowany kamień, zmroziło mi krew w żyłach, bo myślałem, że przewrócę się i zranię dziecko. Osobiście widziałem rodziców, którzy porwali się na ten szlak z wózkiem. Matka z dzieckiem na ręku, drugie prowadzone za rękę, a z tyłu ojciec z wózkiem na plecach. Wniosek nasuwa się sam.


Drugi raz zwątpiłem w połowie Łącznika. Zaczęła się dość długa droga pod górę. Moja kondycja, a raczej jej brak, zwyciężyła. Zrobiło mi się duszno. Czułem się jakbym oddychał jednym płucem. Może to kwestia wysokości i ciśnienia? Tego nie wiem, ale wiem, że po sprawdzeniu plecaka zauważyliśmy tylko 2 lub 3 butelki z wodą 0.5 l. To nie pierwszy raz, kiedy ktoś zapomniał nawigacji albo wody… Wtedy nie było nam do śmiechu. Trudno, wziąłem łyk wody. Reszta dla kobiet i dzieci. Może po drodze będzie jakiś sklep to kupimy wodę (ha ha ha, ale żart suchar, że aż zęby zgrzytają).


Dochodzimy do miejsca, które określa się siodłem. Miejsce na łączniku pomiędzy dwoma górami, jest to najniższy punkt. Miejsce to łączy drogę Zofii i drogę Telefoniczną. W tym miejscu znaleźliśmy miejsce do odpoczynku, małą wiatę. Zaraz obok widzimy sporych rozmiarów kamień. Na tym kamieniu jest wyryty napis „Sophienweg”, czyli w wolnym tłumaczeniu „Szlak Zofii”. Odetchnąłem z ulgą, bo tajemnicza Zośka okazała się inskrypcją na kamieniu. Pomijając cały komizm sytuacyjny, nie znalazłem informacji, kim była tajemnicza Zofia i dlaczego jej imieniem nazwano szlak.


CDN...

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz